Treść Legendy:
Jak złego Popiela zjadły myszy.
W kruszwickim zamku żyl Popiel stary
Co za swe zbrodnie doznal slusznej kary
I choc to dziwne, kazdy w to wierzy,
Ze małe myszki zjadly krola w wiezy.
Co za swe zbrodnie doznal slusznej kary
I choc to dziwne, kazdy w to wierzy,
Ze małe myszki zjadly krola w wiezy.
Zdawałoby się, że wody Gopła są
takie spokojne. Leciutko kołysane wiatrem fale igrają w promieniach słońca i
kuszą do zabawy. Ale burzową nocą, gdy huczy wiatr, niosą się od jeziora groźne
pomruki, jęki i westchnienia. Kto w taką noc odważy się zbliżyć do jego brzegów
usłyszy straszną opowieść...
Przed wiekami, nad wodami Gopła
wznosił się warowny gród Kruszwica. Rządził tu król Popiel – zły i okrutny, a
jego miecz obficie spływał krwią poddanych. Do najbardziej niecnych czynów
podjudzała go jednak żona Gerda, piękna i podstępna Niemka. To ona wymyślała
coraz to nowe i okrutniejsze udręki dla ludu.
Miał król Popiel swą radę starszych,
w której zasiadali jego stryjowie. Ale nie w smak mu było słuchać ich rad, a
Gerda stale podsycała jego chełpliwość:
– Co z ciebie za król, mój Popielku,
kiedy musisz dawać posłuch tym starcom – mówiła – Tyś król i pan, a starców
trzeba się pozbyć, bo stracisz tron.
Nie minęło wiele czasu jak uradzili,
że stryjów pozbyć się trzeba podstępem.
Przedtem jednak, bo tak kazał
zwyczaj, Popiel udał się do siwowłosego wróża, by ten powiedział co się wydarzy,
jaki będzie los króla i tronu. Długo czekał Popiel na wyrocznię, aż usłyszał:
– Królu, twoja władza jest silna,
silna podstępem i orężem, ale ponad twoją władzę są myszy – i dodał – Panie,
strzeż się myszy!
– Cóż pleciesz starcze, ja mam się
bać myszy? – zdziwił się Popiel ja, który nie boję się wilków, żubrów i
niedźwiedzi, mam się lękać małych myszy?
Nie przejął się Popiel tą wróżbą,
która zdała mu się wielce śmieszną i wcale nie myślał zaniechać ułożonego planu
pozbycia się stryjów. Gdy minęła pora zasiewów posłał umyślnych z pokłonami i
zaproszeniem stryjów na zamek kruszwicki. Zdziwili się stryjowie, zastanawiali,
ale w końcu uznali, że Popiel musiał się zmienić, pragnie zgody z rodziną i
postanowili przyjąć zaproszenie. Przybyłych do Kruszwicy stryjów już na
zamkowym dziedzińcu powitał Popiel uniżonymi przeprosinami:
– Przyjmijcie stryjowie moja
skruchę, zapomnijcie urazy. Kłaniam się waszej mądrości i o rady śmiem prosić.
Najpierw jednak trzeba wam odpocząć i posilić się, bo strudzeni jesteście drogą
– i dodał – Zapraszam stryjowie na ucztę pojednania.
Gerda, zawsze zimna i wyniosła, była teraz przymilna i z uśmiechem
zapraszała do uczty, częstując gości dziczyzną, miodem i chłodnym piwem. Kiedy
biesiadnikom miód uderzył do głów, odprawiła wszystkie sługi i sama przyniosła
z piwnicy dzban przedniego miodu, który po drodze zaprawiła trucizną. Polała
miód stryjom, skrzętnie omijając puchar Popiela.
Pojął wtedy Popiel, że oto stało się
i przeraził się tym czynem, ale było już za późno, bo po chwili goście zaczęli
padać z ław. Zwijali się z okrutnego bólu, wydawali nieludzkie jęki i wołali z
przerażeniem:
– Zdrada! Trucizną nas bratanek
napoił! Pomsta mordercy! Najstarszy z nich, Mieszko, przed śmiercią jeszcze
wychrypiał:
– Klątwa na was, na cały ród
Popielów!
– Przeklinam was, a śmierć wasza
niech będzie straszniejsza od naszej!
Chwilę jeszcze słychać było jęki i
krzyki, aż nagle wszystko ucichło, tylko za grubymi murami wył wiatr, a niebo
przecinały błyskawice. Gerda szybko wzięła się do dzieła, potrząsnęła
oniemiałym Popielem i nakazała mu pomoc w uprzątnięciu ciał. Przywiązawszy
każdemu kamień do nóg, pod osłoną nocy, wrzucali ciała stryjów do huczącego
jeziora. Nazajutrz rano, nagabywani o gości opowiadali:
– Pewnie stryjom nie podobało się u
nas.
– Wyjechali nocą, chociaż
ostrzegaliśmy ich przed burzą. – Żeby tylko nic im się nie stało! Czyniono
poszukiwania zaginionych, ale bez skutku.
Rozpaczały rodziny sądząc, że ich
bliscy utonęli w czasie burzy podczas przeprawy przez Gopło... Ludzie z okolicy
zaczęli się domyślać, że w zamku stało się coś strasznego, ale groźba śmierci
zamykała im usta. Popiel, teraz już pewien swego tronu i bezkarny, łupił swój
lud, coraz cięższe stosował kary i w coraz większe obrastał bogactwo, które
trwonił na hulankach i pijaństwie.
I tak jakiś czas było i tak pewnie dalej by się działo, gdyby nie nadszedł
czas kary. W zamku niespodziewanie pojawiły się myszy. Tysiące myszy, które
dziwnie dysząc, maszerowały od strony jeziora. Na nic zdała się walka z nimi. Z
każdej sieczonej na pół myszy pojawiały się dwie następne, a ilość ich wciąż
rosła i rosła. Naraz Popiel pojął, że oto spełniła się klątwa stryjów i że z
ich ciał lęgnie się ta złowroga plaga.
– Musimy uchodzić na wyspę, schronić
się w wieży! – wołał Popiel.
Dopadli do brzegów jeziora, do
łodzi. Wiosłując zaciekle, co sił uciekali przed goniącymi ich stworzeniami.
Dopadłszy wreszcie wieży, zamknęli solidne, żelazem okute wrota, wdrapali się
na sam szczyt i wtedy z ulgą odetchnęli:
– Tu jesteśmy bezpieczni, tu nas nie
dopadną! Wychylił się jeszcze Popiel, spojrzał w dół i aż cofnął z osłupienia –
myszy przepłynęły jezioro i obległy wieżę. Za chwilę drobnymi ząbkami
przegryzły kute wrota i z piskiem pędziły w górę. W mgnieniu oka zjadły króla
Popiela i jego żonę i... zaległa cisza. Jedynym dźwiękiem, który zakłócał nagłą
ciszę był brzęk królewskiej korony, toczącej się po schodach wieży.
Przyszła zima, ziemię otulił kożuch
śniegu, a kruszwicką okolicę ogarnął spokój. Niepokój ludzi budziła cisza jaka
panowała na zamku. Już od dawna nikt nie wychodził, nie wyjeżdżali konni, nie
unosił się dym z komina. Wreszcie młody kmieć odważył się pójść na zwiady i
przyniósł przerażającą i zarazem radosną wieść:
– Król nie żyje! – W wieży tylko
myszy grasują! – wołał radośnie – Patrzcie co zostało po Popielu! – wykrzyknął
i podniósł rękę, w której trzymał koronę króla Popiela.
Taka była kara za podstępny i
okrutny mord, za udrękę ludu i o tym opowiada huczące nocą jezioro.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
